Lang geleden dat er nog eens een vrouw is meegestapt. Maar op deze 29ste editie in Deidenberg, een gehucht van Amel, was dit het geval. Wendy ging de uitdaging aan.
Dat zorgde er voor dat we nog eens konden beschikken over een warmwaterketel, een vuurtje, een tafeltje, bestek, twee soorten melk, koffie en een koffiefilter, thee, een afwasbadje en nog veel meer.
Allemaal zaken die mannen in de loop van de jaren hebben achterwege gelaten maar die het leven toch wel aangenamer en comfortabeler maken.
We mochten bij aankomst de auto’s al onmiddellijk parkeren op de camping zelf. Dat deden we in de schaduw van hoge beukebomen want het werd verdorie heet dat weekend.
De eerste dag wandelden we meestal in het bos zodat we wat afgeschermd waren van de brandende zon. We volgden kleine, nog kleinere en zelfs helemaal geen paadjes uitkijkend om maar niet te struikelen over wirwarren van wortels. Soms was het zacht mos waar we over liepen. Regelmatig even halt houden was geen overbodige luxe. Na 17 km konden we druipend van het zweet onze tentjes rechtzetten en een welverdiende douche nemen.
Daarna gingen we eten in brasserie Terminus vlak naast de Vennbahn, twee kilometer terug naar beneden die we ook weer naar boven moesten. Sommigen gingen met de auto. De voetgangers konden tijdens de terugkeer genieten van de melkweg boven hun hoofd.
Wat we bij deze 29ste editie ook nog eens mochten meemaken was dat Jef ’s morgens naar de bakker ging om koeken te halen. Vandaar zijn bijnaam ‘Koeke Jef’.
Na een nacht in ons tentje, waar een slaapzak overbodig was want het bleef warm, vergastte Wendy ons op een tas hete koffie of thee bij het ontbijt.
De tweede dag van de wandeling werd aangevat. Iets minder lang, 14 km, maar meer in open terrein. Dus meer zon op ons hoofd. We trokken door prachtig weidse landschappen.
’s Middag aten we langs de kant van de weg en werden we onderhouden met een uiteenzetting over wie is wie en wie is waar in godbetert het dorpje Leest de laatste vijftig, zestig jaar.
Op zo’n trektocht wordt geen enkel gespreksonderwerp uit de weg gegaan.
Eenmaal terug op de camping was het tentjes afbreken. Dat hadden we ’s morgens niet gedaan om ze kletsnat waren van de dauw.
Dan was het tijd om de bijna 200 km naar huis aan te vatten.
Het was weer een prachtige tweedaagse op een parcours dat op voorhand van de eerste tot de laatste meter door Eddy werd verkend. De zeven deelnemers hebben er van genoten.
We kijken weer uit naar volgend jaar.