wandelen

We vertrokken rond 7 u aan het Brooikensplein om in de vroege voormiddag aan de camping in Moergestel (nl) de wandeling te beginnen.  In de late namiddag waren we terug op de camping waar we onze tentjes rechtzetten, een doucheje namen en gingen eten.  Rond middernacht kropen we in onze tent om er ’s morgens weer uit te kruipen.  Dan ontbijt, tentje afbreken en start van het tweede deel van de wandeling.  In de late namiddag terug op de camping vanwaar met de auto weer huiswaarts.

Ziedaar het verslag van de trektocht.  Maar er valt natuurlijk veel meer over te vertellen.

Alhoewel sommigen het vertrek om 7 u ’s ochtends aan de vroege kant vonden, Moergestel is nog geen 100 km van hier, kwamen we veel later dan voorzien op de camping aan wegens verschillende omleidingen en gemiste pijlen.

Uiteindelijk bereikten we toch camping De Lindehoef waar we verwelkomd werden door de uiterst vriendelijke en behulpzame uitbaters. De eerste dag van de wandeling bedroeg de afstand officieel 16,9 km, eerder meer dan min. We stapten door een prachtig landschap van vooral bos en langs vele schilderachtige vennen.  Er werd gestruikeld over

boomwortels maar over mensen die midden op het pad aan yoga en andere oefeningen deden, behoorde ook tot de mogelijkheden.  We aten aan de rand van een ven onder de bomen.  Regelmatig hoorden we ‘ploep’ en ‘plons’.  Na grondig onderzoek bleken dat geen kikkers maar eikels te zijn die van de bomen vielen.

Terug aangekomen op de camping vatten we het gewone ritueel van tentje opzetten, douche en restaurant aan.  In het restaurant kregen we het antwoord op de prangende vraag: is het nu Moergéstel of Moergestél zoals sommige GPS’en het uitspraken.  De plaatselijke bevolking zegt  Moergéstel.    ’s Nachts in onze tentjes konden we luisteren naar een regenbui die overtrok en kerkklokken die de uren luidden.

De ochtend werd opgevrolijkt door het strijklicht van de zon en door de koffiepot van Wendy.En dan tentjes afbreken en start van het tweede deel van de tocht.  Afstand 14,7 km eerder meer dan min.  Weer door bossen en langs vennen.  ’s Middags aten we in het mos aan een ven met zicht op een fotogenieke afgestorven boom
Daar waar we de eerste dag een overvloed van terrasjes hadden - we hebben er verschillende links moeten laten liggen - was het zondag op dat gebied wat minder.  Het eerste terras dat we tegenkwamen was dat van de vorige dag op het einde. Daar sloten we trektocht af.

Eddy heeft hier een zeer mooi parcours uitgestippeld.  Er werd geopperd dat deze wandeling bij de top 5 behoort.  Alleen, welke andere wandeling moeten we er dan uitwippen.

Een heel jaar om daar over na te denken.

Zeven uur,  vroeg in de ochtend, het Brooikensplein lag er verlaten bij, op negen trektochters na.

Die kwamen daar bijeen om met de auto te vertrekken naar Westouter waar onze 2-daagse trektocht doorging.

Even voor 10 uur arriveerden we in Westouter op camping “Douve”.  We deden onze stapschoenen aan, deden onze rugzak om en vertrokken voor een tocht van officieel twee maal een goeie 18 km, in realiteit een ietsje meer. 

De eerste kilometers was het weer redelijk fris en somber.  Tegen de middag, toen we honger kregen vonden we maar geen plek om ons neer te vlijen om onze boterhammen op te eten.  Dan weer waren er netels, dan een gracht, dan te drassig, te veel wind...  Maar wie zoekt die vindt en uiteindelijk vonden we toch een uitgelezen plekje.  De zon begon zelfs moeite te doen om door de wolken te breken wat enige tijd later uiteindelijk lukte.

Nu ontvouwde het heuvelachtige landschap zich in zijn volle pracht.  We deden nog even een cafétje aan dat nu niet meteen op het parcours lag, maar je moet er iets voor over hebben.

Op de camping aangekomen zetten we onze tentjes recht, een doucheje, en dan naar het restaurant genaamd “De Rare Vos”.  Daar hielden we tijdens het eten nog een fotoshoot met een hoge hoed, die te lang op de schouw onze ogen lag uit te steken. 

Op een redelijk uur sloten we de dag af en kropen we in onze tentjes voor een goede of voor sommigen een minder goede nachtrust gezien de hobbeligheid van de ondergrond.  Dat is altijd een probleem, dan denk je dat je een goed vlak plekje hebt gevonden maar na een half uur in je slaapzak beginnen zich toch vervelende bulten in de ondergrond te manifesteren.

De volgend ochtend werden we uit onze tentjes gelokt door een zacht septemberzonnetje dat de nevel over de velden deed glinsteren.  Het bleef heel de dag mooi weer.

Het werd zelfs warm. Dat in combinatie met de vele hoogtemeters zorgde ervoor dat de tocht niet van de  poes was. 

We kwamen weliswaar moe maar vooral tevreden terug aan op de camping.

Eddy heeft hier voor ons toch weer een uitgelezen parcours uitgestippeld waarin alle aspecten van het prachtige Heuvelland aan bod kwamen: bossen, weiden, velden, heuvels en weidse vergezichten.

Het eerste weekend van september hadden we naar goede gewoonte onze trektocht.  De 27^ste ondertussen.  Met 8,5 deelnemers trokken we 2 dagen rond vanuit Cerfontaine langs de meren in de buurt.  Zoals altijd vertrokken we ’s morgens vroeg aan het Brooikensplein.  Het kostte wat moeite om alle bagage in de auto’s te krijgen en dan moesten de passagiers er nog bij maar waar een wil is is een weg.

Na de autorit kwamen we uit op camping El Cinse a Bedot in Cerfontaine.
De eerste dag stapten we met zijn achten 17 km door een mooie gevarieerde streek.  De tweede dag waren we met negen en stapten we 18 km.

’s Avonds in het restaurant hebben we ons voorbeeldig gedragen.  Doch, op een bepaald moment moest Luc zich even van de tafel verwijderen om het kleinste kamertje op te zoeken, of iets dergelijks.  Daarvoor moest hij door een smal donker gangetje. Het gangetje werd echter versperd door de dienster die er druk bezig was wat te zoeken in een kast.  Luc wou de dienster niet storen in haar bezigheid en stond braaf en in stilte te wachten in dat smalle gangetje.   Eenmaal de dienster gevonden had wat ze zocht en zich oprichtte zag zij plots Luc, niet van de kleinsten,  in de duisternis staan waardoor ze een luide en ijzingwekkende gil slaakte die in het hele restaurant annex cafetaria bij iedereen de haren ten berge deed rijzen. 

Volgens de weerberichten ging het de eerste dag vrij goed zijn, de tweede dag nog beter.  Voor alle zekerheid namen we de eerste dag maar iets mee tegen de kou en de regen maar dat was eigenlijk niet nodig.  Omdat het de tweede dag nog beter zou worden lieten sommigen hun truien achterwege met als gevolg dat er die dag, de goede weersvooruitzichten ten spijt,  aardig wat kiekenvlees werd geproduceerd vanwege de frisse bries met nu en dan wat regen. 

De camping, uitgebaat door een overjaarse hippie met schapen, was iets speciaals.  We werden al gewaarschuwd dat hij heel basic zou zijn, we moesten ons eigen WC-papier meebrengen.  Maar dit! Je hebt 5-sterren campings.  Je hebt ook campings zonder ster.  Maar als zelfs geen ster volstaat om de categorie aan te duiden wat moet je dan? Misschien in plaats van sterren drollen gebruiken.  Dit zou bv. een 5-drollen camping kunnen zijn. Want die lagen er wel, verspreid over het hele hobbelige terrein, geproduceerd door twee voor de rest brave honden.

(foto’s op website)

Dit was weer een trektocht zoals een trektocht moet zijn; mooie streek, goed gezelschap.  We kijken al uit naar volgend jaar.

Dit jaar ging die langs de rand van het natuurpark De Veluwe, nl de Veluwe zoom.

Vanuit Laag Soeren vertrokken we voor een 2-daagse wandeling door een prachtig landschap.

Eddy die de wandeling verkend had vertelde verhalen over een everzwijn dat zijn weg versperde en runderen die vervaarlijk snoven en met hun voorpoot in de grond krabden.

Everzwijnen hebben we niet gezien maar wel het resultaat van hun woelen langs de kant van de weg. Een galowayrund hebben we wel gezien. Het stond pal op de weg en was niet van plan ook maar één stap opzij te doen.  Gelukkig moesten we dat weggetje net niet nemen.

Voorts leerden we hoe we veters van schoenen konden vastdoen zonder dat ze terug loskwamen.

De eerste dag was de afstand 19 km en de tweede dag ongeveer 17 km. 

’s Nachts sliepen we zoals gebruikelijk in onze, nou ja, comfortabele tentjes waar die nacht toch enkele regendruppels op vielen.

Wat er tijdens deze wandeling besproken werd, soms gaat het er ernstig aan toe, was: wat als iemand in het kader van de wet op de privacy  bezwaar maakt dat er foto’s van hem/haar genomen en gepubliceerd worden. Wij hebben hiervoor een slimme oplossing bedacht en bij wij van experiment op onze website gezet.  Daar kan je het resultaat van dit denkwerk bekijken.

Dit was weer een geslaagde trektocht.  Eddy is al aan het denken waar we volgend jaar naartoe zullen gaan, alhoewel dat er niet gemakkelijker op wordt. 

Maar Eddy geniet ons volste vertrouwen en we kijken er al naar uit.

We zouden eens …  Zo is het 24 jaar geleden begonnen en nu hebben we onze 25^ste editie van de trektocht achter de rug.  Een jubileumeditie en daar hebben we op   geklonken in het restaurant waar we aten na een ganse dag stappen (21 km) met in het vooruitzicht nog een dag stappen (16,5 km) na een ‘verkwikkende’ nachtrust in onze tentjes.

Nog geen enkele keer hebben we van die 25 tochten gezegd: deze trok nu eens op niks.  Het weer kon al eens tegenzitten maar de keuze van het parcours en de organisatie was altijd perfect in orde.

Dat is op rekening te schrijven van Eddy die al die tochten heeft uitgestippeld en verkend,  de campings heeft geregeld en er voor zorgde dat er een goed restaurant was op wandelafstand.  Da’s niet niks.

Dit jaar,  op 2 en 3 september, was het decor de omgeving van Bergen-op-Zoom, meer bepaald de Wouwse Plantage, een zeer gevarieerd bos met zelfs heuveltjes erin. Mooi.  Velden, weiden en heide zorgden voor de afwisseling.  Met acht hebben we daar twee dagen rondgetrokken onder een stralend zonnetje.  Twee dagen van stappen, keuvelen, verhitte discussies (over Mechelen o.a.), grappen en grollen en rondkijken.  Spectaculaire zaken zijn er niet gebeurd alleen dat, tijdens de middagstop,  er één bijna en even later één helemaal van eenzelfde krakkemikkig zitbankje is gedonderd en daardoor bijna half gescalpeerd werd.  We zagen zwaluwen op een draad, een tamme reiger en hielden onze siësta in allerhande kunstzinninge composities.

Bedankt, Eddy, het was ook deze keer net zoals de 24 vorige weer dik in orde.

Eddy, de man die zowat elke 2-dagse tocht heeft uitgestippeld en dus nu ook weer deze 24^ste editie, had het ons halvelings laten weten dat het dit jaar niet van de poes zou zijn.

Hij heeft niet overdreven want het parcours dat hij ons dit jaar voorschotelde voltrok zich in de Ardennen met zijn onvermijdelijke bergen en dalen.

De camping “le Val de l’Aisne” was onze uitvalsbasis. Dat was niet toevallig want daar hebben onze leden Jan en Carine een stacaravan en zij hadden voorgesteld om daar in de omgeving eens te komen wandelen.

En zo vertrokken we met z’n tienen de eerste dag over berg en dal, langs bos en veld door een zeer mooi en gevarieerd landschap. De zon was van de partij en liet haar meer dan gulle warmte over ons stralen.  In de ‘Moulin de Mélines” konden we onze picknick verorberen.  Rond half vijf was de 20 km van dag 1 afgewerkt. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan een frisse pint was het tijd om onze tentjes op te stellen.

Twee van ons hadden geen tent en huurden dan maar een bungalow op het vakantiedomein.

Het avondeten gebruikten we in het restaurant van de camping. We hebben er lekker gegeten maar helaas zaten we vlak onder een luidspreker waaruit het loeiharde lawaai kwam dat de plaatselijke entertainer komende uit de Vlaanders ten beste gaf. Van babbelen kwam niks in huis zodat sommigen onder ons zich dan maar onder de aanwezige fuifnummers van de camping mengden.  Het werd een vrolijke avond en pas na twaalf uur begaven we ons naar onze tentjes om in te slapen bij het geluid van het kabbelende riviertje, de Aisne.

O, wat deed het pijn om de volgende ochtend met stramme botten uit onze tentjes te kruipen en in het bedauwde gras te ontbijten.

Het parcours van de tweede dag was een kilometer korter maar evengoed over berg en dal, langs bos en veld door een zeer mooi en gevarieerd landschap.  Ook de zon was weer gul met haar licht en warmte.  Helaas was er onderweg niets waar we konden picknicken zodat we voor deze dag als onze drank en eten zelf moesten meesleuren.  Maar ook dit traject hebben we goed doorlopen zodat we moe maar tevreden huiswaarts keerden na eerste nog eens te hebben binnengewipt bij de caravan van Jan en Carine.

 Volgend jaar is het de 25^ste trektocht, benieuwd wat Eddy dan voor ons in petto heeft.

Lang geleden dat er nog eens een vrouw is meegestapt.  Maar op deze 29^ste editie in Deidenberg, een gehucht van Amel, was dit het geval.  Wendy ging de uitdaging aan.

Dat zorgde er voor dat we nog eens konden beschikken over een warmwaterketel, een vuurtje, een tafeltje, bestek, twee soorten melk, koffie en een koffiefilter, thee, een afwasbadje en nog veel meer.

Allemaal zaken die mannen in de loop van de jaren hebben achterwege gelaten maar die het leven toch wel aangenamer en comfortabeler maken.

We mochten bij aankomst de auto’s al onmiddellijk parkeren op de camping zelf.  Dat deden we in de schaduw van hoge beukebomen want het werd verdorie heet dat weekend. 

De eerste dag wandelden we meestal in het bos zodat we wat afgeschermd waren van de brandende zon. We volgden kleine, nog kleinere en zelfs helemaal geen paadjes uitkijkend om maar niet te struikelen over wirwarren van wortels.  Soms was het zacht mos waar we over liepen.  Regelmatig even halt houden was geen overbodige luxe.  Na 17 km konden we druipend van het zweet onze tentjes rechtzetten en een welverdiende douche nemen.

Daarna gingen we eten in brasserie Terminus vlak naast de Vennbahn, twee kilometer terug naar beneden die we ook weer naar boven moesten. Sommigen gingen met de auto.  De voetgangers konden tijdens de terugkeer genieten van de melkweg boven hun hoofd.

Wat we bij deze 29^ste editie ook nog eens mochten meemaken was dat Jef ’s morgens naar de bakker ging om koeken te halen. Vandaar zijn bijnaam ‘Koeke Jef’.

Na een nacht in ons tentje, waar een slaapzak overbodig was want het bleef warm, vergastte Wendy ons op een tas hete koffie of thee bij het ontbijt.

De tweede dag van de wandeling werd aangevat.  Iets minder lang, 14 km, maar meer in open terrein. Dus meer zon op ons hoofd. We trokken door prachtig weidse landschappen.

’s Middag aten we langs de kant van de weg en werden we onderhouden met een uiteenzetting over wie is wie en wie is waar in godbetert het dorpje Leest de laatste vijftig, zestig jaar.

Op zo’n trektocht wordt geen enkel gespreksonderwerp uit de weg gegaan.

Eenmaal terug op de camping was het tentjes afbreken. Dat hadden we ’s morgens niet gedaan om ze kletsnat waren van de dauw.

Dan was het tijd om de bijna 200 km naar huis aan te vatten.

Het was weer een prachtige tweedaagse op een parcours dat op voorhand van de eerste tot de laatste meter door Eddy werd verkend.  De zeven deelnemers hebben er van genoten.

We kijken weer uit naar volgend jaar.